Wim Adriaenssens
In het licht van de evolutie vermoed ik weinig of geen meetbaar verschil in rationele en emotionele vermogens tussen mezelf en iemand die hier 200 jaar geleden rondliep. Alleen had de 18e eeuwse gelukzak geen fractie van de informatie te verwerken waarmee ik al een leven lang word bekogeld.’Is ons verstand opgewassen tegen deze kanonnade van prikkels? Een mens kan zich beter wapenen tegen deze informatie-lawine. Eelt kweken is de meest adequate oplossing. Maar je kan gelukkig ook de weg volgen van het eindeloze pad van de verwondering…
Wanneer je die zielsroerselen gaat vastleggen, krijg je al heel vlug een déjà-vu, waarbij net die meerwaarde moet geboden worden die nodig blijkt te zijn om de ‘eelt’ van de toeschouwer het hoofd te bieden. Ook al moet je daarvoor als kunstenaar op je rug op de kasseien gaan liggen.
Volgens Marguerite Yourcenar was de wereld op zijn hoogtepunt net voor de komst van de mens. Ook ik bekijk mensen dikwijls vanuit dat oogpunt: hoe mooi ze ooit waren, hoe lelijk ze dreigen te worden.
-Wim Adriaenssens-
Wim schildert figuratief en doet dit op een zeer directe manier waardoor hij zich kwetsbaar opstelt,volgens mij een fundamentele manier om op een eerlijke manier kunst te maken.
Zijn schilderkunst zoekt naar het overbruggen van tijd, een tijdspanne, een periode van een mentaal leven. Door de werkwijze van verschillende beelden op een gestructureerde manier door elkaar te schilderen of samen te brengen, krijgen we als het ware zicht op verschillende invalshoeken. We kunnen in het hoofd van verschillende personages tegelijk treden of verschillende tijdstippen tegelijk oproepen.
Wim probeert hiermee de complexiteit te vatten van onze hedendaagse multi-mediale wereld en evoceert hierdoor ook de snelheid en beweging eigen aan onze tijd.
Het zoeken naar een werkwijze om op een hedendaagse manier om te gaan met figuratief schilderen en de complexiteit van onze hedendaagse beeldcultuur staan centraal in het werk van Wim.
-Juan Bollé-
Wim schildert zijn ‘Roman van het Leven’. Elk doek vormt een hoofdstuk. De scènes kruisen elkaar zoals menselijke levens zich verweven. Soms krijgen hoofdstukken pas betekenis als ze na elkaar gelezen worden. Maar welke betekenis? Wim’s geschilderde roman bestaat uit verhalen met een open einde. Hij schildert een wereld van crisismomenten. Zijn werken roepen bij de kijker vragen op. Vragen die even individueel als universeel kunnen zijn, even klein als groot. Antwoorden ontbreken ... De schilderijen kunnen door iedereen anders geïnterpreteerd worden ... Oplossingen worden hooguit gesuggereerd ... Het combineren van scènes verplicht je om verder te kijken, te heroriënteren, verhalen in de chaos te vinden of … de chaos te aanvaarden? Met elke nieuwe invalshoek vormt zich weer een nieuw beeld, een nieuwe associatie, een nieuwe gedachte, een nieuw verhaal ... op weg naar het volgende crisismoment.
-Joeri Mertens-
Wanneer je die zielsroerselen gaat vastleggen, krijg je al heel vlug een déjà-vu, waarbij net die meerwaarde moet geboden worden die nodig blijkt te zijn om de ‘eelt’ van de toeschouwer het hoofd te bieden. Ook al moet je daarvoor als kunstenaar op je rug op de kasseien gaan liggen.
Volgens Marguerite Yourcenar was de wereld op zijn hoogtepunt net voor de komst van de mens. Ook ik bekijk mensen dikwijls vanuit dat oogpunt: hoe mooi ze ooit waren, hoe lelijk ze dreigen te worden.
-Wim Adriaenssens-
Wim schildert figuratief en doet dit op een zeer directe manier waardoor hij zich kwetsbaar opstelt,volgens mij een fundamentele manier om op een eerlijke manier kunst te maken.
Zijn schilderkunst zoekt naar het overbruggen van tijd, een tijdspanne, een periode van een mentaal leven. Door de werkwijze van verschillende beelden op een gestructureerde manier door elkaar te schilderen of samen te brengen, krijgen we als het ware zicht op verschillende invalshoeken. We kunnen in het hoofd van verschillende personages tegelijk treden of verschillende tijdstippen tegelijk oproepen.
Wim probeert hiermee de complexiteit te vatten van onze hedendaagse multi-mediale wereld en evoceert hierdoor ook de snelheid en beweging eigen aan onze tijd.
Het zoeken naar een werkwijze om op een hedendaagse manier om te gaan met figuratief schilderen en de complexiteit van onze hedendaagse beeldcultuur staan centraal in het werk van Wim.
-Juan Bollé-
Wim schildert zijn ‘Roman van het Leven’. Elk doek vormt een hoofdstuk. De scènes kruisen elkaar zoals menselijke levens zich verweven. Soms krijgen hoofdstukken pas betekenis als ze na elkaar gelezen worden. Maar welke betekenis? Wim’s geschilderde roman bestaat uit verhalen met een open einde. Hij schildert een wereld van crisismomenten. Zijn werken roepen bij de kijker vragen op. Vragen die even individueel als universeel kunnen zijn, even klein als groot. Antwoorden ontbreken ... De schilderijen kunnen door iedereen anders geïnterpreteerd worden ... Oplossingen worden hooguit gesuggereerd ... Het combineren van scènes verplicht je om verder te kijken, te heroriënteren, verhalen in de chaos te vinden of … de chaos te aanvaarden? Met elke nieuwe invalshoek vormt zich weer een nieuw beeld, een nieuwe associatie, een nieuwe gedachte, een nieuw verhaal ... op weg naar het volgende crisismoment.
-Joeri Mertens-
