nu ik jou alleen nog een gezicht kan dichten
zal ik graven naar de diepste ogen
van die zachte bruine
met stipjes die oplichten
als de aarde kleurt
ik zal de warmste lippen voor je kopen
van die papaverrode
die als vuurstenen vonken, week worden
als ze de liefde proeven
ik zal de traagste glimlach voor je toveren
een die niet schatert maar
als een schuwe zon
het wolkendek opentrekt
omdat ik niet anders kan
omdat verdriet op maat geschreven zachter wordt
heb ik je mooiste gezicht
gedicht